Op het album This is War van 30 Seconds to Mars wordt de stem van het publiek als instrument gebruikt. Wat ik van dit album vind is te lezen in dit artikel.
30 Seconds to Mars
30 Seconds to Mars is een rockband welke in 1998 is opgericht door Jared Leto en zijn broer
Shannon Leto. Tomo Milicevic is de gitarist van de band. Bij live concerten
wordt de band aangevuld met Tim Kelleher, maar hij is geen vast bandlid. Jared
Leto is een bekend Hollywood acteur en heeft onder meer gespeeld in films als
Panic Room, Requiem for a Dream en Lord of War. Hij wil zijn beroemdheid echter
niet gebruiken om zijn band meer bekendheid te geven.
Inmiddels heeft 30 Seconds to Mars al drie albums uitgebracht. 30 Seconds to Mars in 2002, A
Beautiful Lie in 2005 en This is War in 2009. Het laatste album heeft
wat op zich laten wachten vanwege contractuele conflicten met het label EMI.
Deze review gaat over hun laatste album This is War welke in Nederland op 4
december 2009 is uitgebracht.
This is War
Het album This is War valt niet te vergelijken met de twee voorgaande
albums van de band (30 Seconds to Mars en A Beautifil Lie). Het is een duidelijk rustiger en volwassener album, maar daarom niet
minder goed. Ik vind dit zelfs het beste album van de band tot nu toe. Het
bestaat uit twaalf nummers. Elk nummer is ook behoorlijk lang zoals op de
vorige albums ook het geval was.
Tracklist van This is War:
- Escape
- Night of The Hunter
- Kings and Queens
- This is War
- 100 Suns
- Hurricane
- Closer to the Edge
- Vox Populi
- Search and Destroy
- Alibi
- Stranger in Strangeland
- L490
Selectie van de nummers
Op dit album heeft 30 Seconds to Mars gebruik gemaakt van de stem van
het publiek. Dit is nogal uniek om het op deze manier in een album te
verwerken. Deze gezamenlijke stem wat je normaal gesproken alleen met live
albums mee krijgt, hebben zij verwerkt in de diverse nummers op het album. Bij
het nummer Vox Populi (Latijns voor
Stem van het Volk) is dit het duidelijkst te horen. Het publiek zingt complete
coupletten mee of zelf. Zelf vind ik dit een wat minder goed nummer op het album
omdat het beetje een Kinderen voor Kinderen vibe bij mij teweeg brengt. Bij de
andere nummers hoor je het publiek ook, maar bij dit nummer is het naar mijn
idee iets teveel aanwezig. Bij de andere nummers is het meer om het nummer wat
meer kracht en intensiteit mee te geven. Het lijkt mij wel heel leuk om deze
nummers live te horen tijdens een concert. Op die manier wordt van het publiek
natuurlijk ook verwacht de teksten te kennen en uit volle borst mee te
schreeuwen en te jodelen, wat waarschijnlijk een heel leuk effect zal hebben.
Als publiek ben je dan ook veel meer betrokken bij wat er voor je neus gebeurd.
De nummers 100 Suns en Alibi zijn heel rustige nummers. 100 Suns is heel rustig met enkel een
akoestische gitaar en zang, later komt het publiek erbij en zingt wat mee op de
achtergrond gevolgd door applaus. Alibi
begint heel rustig met een piano en de zang is heel ingetogen. Later in het
nummer komt er een elektrische gitaar en drums bij, maar beide heel rustig. Aan
het einde van het nummer gaat de zang wat meer omhoog en minder ingetogen,
drums en gitaar zijn dan ook meer aanwezig. Door zowel de tekst als de muziek
is het een nummer wat nogal emotioneel klinkt.
Het intro van het nummer Stranger
in Strangeland begint als een soort spannende filmmuziek waarbij het geluid
van de drums (drumcomputer) lijkt op schoten. Vervolgens gaat het nummer wat
rustiger van start. Het stuk van het intro komt gedurende het nummer telkens
weer terug. Dit nummer is ook wat drukker als de rest van het album en in dit nummer
is de stem van het publiek niet meegenomen.
Het nummer Closer to the Edge
vind ik het leukste nummer van het album. Dit nummer is vrij snel, met een
lekkere melodie en het refrein zing je ook al snel mee. De tekst is eigenlijk
heel niet zo vrolijk maar de melodie maakt dat je toch happy wordt van het
nummer. Het publiek zingt in dit nummer ook her en der wat mee, maar is niet
overduidelijk aanwezig.
Het nummer Kings and Queens
is de eerste single die van dit album is uitgebracht en begint met het geluid
van een vogel. Vervolgens beginnen de drum, gitaar en zang. Op de achtergrond
ook je het publiek meezingen. Het is een nummer wat dan weer rustig is en dan
weer wat sneller. Erg afwisselend dus. Al snel kan je met het publiek meedoen,
het enige wat ze zingen is oooh ooooh ooh, dus qua tekst niet ingewikkeld. In
november speelde 30 Seconds to Mars dit nummer tijdens hun concert in Paradiso
en ondanks dat de officiƫle release van het album nog plaats moest vinden zong
een groot gedeelte van het publiek het al mee. Zonder de stem van het publiek
klinkt het nummer heel anders dus het is wel een belangrijk ingrediƫnt. Doordat
iedereen meezong was het nummer heel geslaagd.
Boekje
Het boekje van het album is niet in elk land gelijk, ieder land heeft
zijn eigen voorkant. De algemene voorkant is de kop van een Siberische tijger
met over de ogen een witte balk met de titel van het album. Het album wat ik
heb gekocht heeft een mannelijk gezicht op de voorkant staan met de witte balk
met de titel van het album over de ogen van de persoon. Mocht deze voorkant je
niet bevallen kan je het papiertje gewoon weghalen en die van de Siberische
tijger voorop doen.
Conclusie
Het is heel goed album van 30 Seconds to Mars met een aantal zeer goede
nummers. Het is een wat rustiger album dan hun vorige albums. Het klinkt wat
volwassener en de teksten hebben wat meer diepgang en zijn doorgaans beter te
volgen dan de voorgaande albums. Ik ben heel benieuwd hoe deze nummers live
zullen klinken. Je krijgt wel een beetje het idee van een live CD bij dit
album, dus dat is hun goed gelukt. Nadeel vind ik wel dat in het boekje geen
songteksten staan en voor andere mensen is het misschien een nadeel dat het
album zo anders is dan de voorgaande meer emo-rock albums. Misschien dat op dit
album iets te veel rustige nummers staan.